Christopher’s ’99 Audi S8 (D2) a.k.a. De Maffiabak

Het begon allemaal toen ik 24 was, mijn studie net af had en heel graag iets binnen de automotive sector wilde doen. Een paar sollicitaties later werd ik aangenomen bij het merk Audi. Waarschijnlijk was ik net zo blij geweest als ik had kunnen beginnen bij Alfa-Romeo, Skoda, Toyota of welk willekeurig automerk dan ook. Maar het cleane design van Audi had me altijd al aangesproken. Zodoende sleet ik daar mijn eerste paar jaar op de werkvloer en leerde ik het merk met de vier ringen en haar modellen van binnen en van buiten kennen.

Gehersenspoeld door het merk

Er gebeurt iets vreemds als je dagelijks geconfronteerd wordt met een merk dat zo veel aantrekkingskracht heeft. Het is alsof er elke dag vier ringen in je brein gestampt worden: ineens zijn alle andere merken minder interessant. Niet dat ik een vergelijkbare BMW of Mercedes per sé minder gaaf vind. Maar zet je drie auto’s van deze merken naast elkaar, dan zal er toch een kleine twinkeling in mijn ogen komen bij het model waar die vier ringen in de single-frame grille pronken. Helemaal als de typeaanduiding niet begint met een A, maar met een S of RS.

Zakelijk, praktisch, zuinig en voordelig

We spoelen even door naar een paar jaar later. Ik besloot mijn carrière als freelancer te gaan vervolgen en registreerde mijn eigen bedrijf. De klussen brachten me bij klanten door het hele land. Zodoende werd het ook interessant om een auto zakelijk te gaan rijden. Ik had dus een betrouwbare en representatieve auto nodig. Liefst met wat laadruimte: inmiddels was gezinsuitbreiding een feit en zo’n maxi-cosy en kinderwagen nemen aardig wat plek in. Een beetje zuinig zou ook mooi meegenomen zijn in de maandelijkse kosten. Maar de auto moest wel een beetje plezier bieden, ik ben immers een liefhebber. De Audi A4 Avant was de verstandige keuze die ik ook met mijn hart kon omarmen. Dat moest hem gaan worden.

En toen kreeg ik een berichtje van een vriend: “Zeg Chris, is dit niet iets voor jou? Lekker voordelig in de bijtelling ;-)” met een Marktplaats-link erbij. Voor ik het wist had ik op de link geklikt: het was een Audi S8, model type D2, facelift, uit 1999. Een strakke Ebonyzwart exemplaar met een zwart lederen-alcantara interieur. Helemaal originele staat, met de juiste Avus-wielen en net geen 210.000 kilometer op de teller. Mijn hart sloeg een slag over. Niks hieraan voldeed aan mijn eerder genoemde eisen, maar ik zag mezelf er al in cruisen. Dit moest ‘m worden.

Overtuigende argumenten om een S8 te kopen

En dan gebeurt er iets grappigs: je hebt met je hart de keuze al gemaakt, alleen je hoofd moet nog even overtuigd worden. Dus ging ik allemaal redenen verzinnen waarom een Audi S8 als 28-jarige ZZP’er met een jong gezin toch echt een heel verstandige keuze is.

De Maffiabak

Een paar dagen later zou ik de auto op gaan halen. Ik kon niet wachten! Mevrouw Serna had er nog wel wat moeite mee. “Wat een maffiabak, daar ga ik echt niet mee rijden!”. Die bijnaam is de auto in al die jaren nog niet verloren. Zelfs nu, 6 jaar later, refereert zij nog steeds aan de S8 als “jouw maffiabak”. Maar ook zij moest uiteindelijk toegeven dat deze auto toch wel heel lekker reed. 

Bijzondere geschiedenis

Even een stukje autohistorie: toen Audi in 1994 de Audi A8 onthulde, luidde het dé doorbraak van Audi in de premiumklasse in. De A8 was een echte limousine: groot, luxe en vol bijzondere techniek. Uiteraard met dikke motoren. Waar iedere zelfrespecterende CEO tot nu toe de keuze had tussen een Mercedes of een BMW, was daar ineens een serieus alternatief voor op de markt gekomen. Maar een écht topmodel ontbrak nog in de prijslijst.

Tot 1996, toen Audi de S8 onthulde, met een 340 pk sterke V8 in het vooronder. Uiteraard met aandrijving op alle 4 de wielen. In 1999 kwamen daar met de facelift nog eens 20 extra paarden bij. Het aluminium Audi Space Frame hield het gewicht nog aardig in toom, waardoor de prestaties bijzonder goed te noemen waren. Zelfs vandaag de dag zijn een 0-100 tijd van 6 seconden en een begrensde top van 250 nog geen laffe waarden. Wilde je voor meer sportiviteit gaan, dan was het beter om de handbak (!) te kiezen. Dan kon je zelfs in minder dan 5,5 seconden de 100 km/u aantikken. In mijn S8 ligt de 5-versnellingen tiptronic, welke ingesteld is op alles behalve sportief rijden. Maar dat past eigenlijk prima bij de rest van de auto. Je wil het liefst op je gemak cruisen, wetende dat je te allen tijde voldoende vermogen hebt om je rijbewijs kwijt te raken.

Frankenstein

Maar er is meer dan alleen de techniek wat mijn S8 een bijzondere auto maakt. Ik vermoed dat het één van de allereerste facelifts is die de fabriek in Neckarsulm verlaten heeft. Waarschijnlijk hadden ze daar op dat moment nog niet alle gewenste onderdelen op voorraad. Dus dachten ze: ‘Wir fangen heute an! We gebruiken gewoon de onderdelen die we wel hebben en zien wel waar we op uit gaan komen’. Na een dagje sleutelen en drie verplichte biertjes tijdens de lunch later was mijn auto het eindresultaat. In alle opzichten is mijn auto namelijk een soort Frankenstein. Ja, qua uiterlijk ziet hij er uit als een normale S8 en technisch zit hij ook zo in elkaar. Maar van binnen merk je toch al vrij snel dat er wat vreemds aan de hand is. Zo is het stuurwiel eentje van de pre-facelift generatie. Nou is dat nog niet zo vreemd, maar het wordt vreemder. 

Als je voor instapt, neem je plaats in de heerlijke Recaro sportzetels bekleed met lederen zijwangen en een alcantara middenbaan. Er zijn maar weinig auto’s die zulke fijne stoelen kennen. Het alcantara is ook na ruim 21 jaar nog steeds mooi en de zachte stof maakt het in de zomer en de winter een aangename zitplek. Maar stap je achter in, dan ga je zitten op een vol-lederen achterbank. Geen straf uiteraard, maar ook geen alcantara te bekennen! De achterbank heeft een neerklapbare middenarmsteun. Klap je deze omlaag, dan zit er een klepje achter voor een skiluik naar de kofferbak. Echter is er helemaal geen opening naar de kofferruimte gemaakt en kijk je tegen een stuk plaatstaal aan.

Eenmaal onderweg hoor je verrassend weinig van de motor. Hoewel de auto een sportieve V8 heeft met een geweldige soundtrack, hoor je daar tijdens normaal rijden vrij weinig van. Dit komt mede door de sublieme isolatie en de dubbele beglazing. Om de stilte te compenseren, biedt de radio van het navigatie-plus systeem met kantelbaar kleurenscherm (in 1999!) uiteraard uitkomst. Maar niet in mijn S8. Waar in de huidige A8 een BOSE geluidssysteem het minimaal leverbare is, werd mijn S8 geleverd met enkel een basis geluidssysteem met vier speakers in de voorportieren. Een blik op de optielijst laat zien dat het geen foutje is, maar dat de auto daadwerkelijk zo geleverd is: ohne speakers hintern. De klank uit de simpele voorspeakers laat zich het beste vergelijken met een doucheradio van de Action: teleurstellend.

Nooit meer weg

Uiteraard zijn dit allemaal geen onoverkomelijke zaken. Sommige van de rariteiten heb ik ook daadwerkelijk al aangepakt en verbeterd, de rest heb ik omarmd. Ik heb immers een voorliefde voor aparte auto’s. Dat geeft het karakter. Wensen heb ik nog wel: de afgelopen 21 jaar hebben inmiddels zijn sporen achtergelaten op de lak en het stuurwiel. Maar alle upgrades en aanpassingen zal ik behandelen in een volgende blog. Ik heb de auto inmiddels al ruim 6 jaar in mijn bezit en nog steeds is het elke rit genieten. Het onderhoud is me alles meegevallen. Slijtageonderdelen zijn zelfs verrassend betaalbaar. Ja, het verbruik is aan de hoge kant (gemiddeld 1:8), maar ik heb het er graag voor over. En met een 85-liter benzinetank sta je ook niet elke week aan de pomp. Een enkele keer heb ik op het punt gestaan om hem te koop aan te bieden, maar inmiddels weet ik wel beter: zo lang ik er de ruimte voor heb en ik het me kan veroorloven, gaat deze nooit meer weg.

Specificaties

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•